"Sama z kotem w zakurzonej szafie pełnej niesparowanych butów to kiepskie miejsce na to, żeby zabłysło twoje światełko"

Twój głos w mojej głowie, Emma Forrest

Są takie momenty w życiu każdego z nas, kiedy myślimy, że „straciliśmy tak dużo, że powinniśmy stracić po prostu wszystko”. Twój głos w mojej głowie to historia o traceniu.  

Emma Forrest przybywa do nowego Jorku i zostaje przez niego pochłonięta. W tym samym czasie uwalniają się w niej destrukcyjne zachowania jak bulimia, autoagresja. Popada w okresowe depresje, manie. Zakrwawiona na ciele i duszy po próbie samobójczej trafia do psychiatry, doktora R., którego traktuje jako swojego mentora. Jej życie po pewnym czasie zaczyna się prostować: podróżuje, pracuje twórczo, zakochuje się w gwiazdorze. Gdy pewnego dnia dzwoni do swojego psychiatry by umówić się na kolejną wizytę, dowiaduje się, że on nie żyje. Bohaterka załamuje się, jest zagubiona a na domiar złego jej związek miłosny zupełnie nagle rozpada się. Książka opisuje walkę o przetrwanie i powrót do równowagi.

Jak napisała na okładce książki Elizabeth Gilbert jest to „niesamowita historia obsesji, zawodu miłosnego i powolnego, wytrwałego zdrowienia”.

Po przeczytaniu autobiograficznej książki Emmy Forrest nasunęły mi się różne refleksje. Przede wszystkim chciałabym podzielić się radością – cieszę się, że ludzie piszą o swoich zmaganiach z chorobą – autorka wprost pisze o swoich problemach psychicznych, o depresji, próbach samobójczych, autoagresji. Nie ma dla niej tematów tabu. Nie wstydzi się opisywać swoich przeżyć i myśli niezależnie od tego kim jest i jaką pozycję społeczną zajmuje. Nie robi tego też w sposób nachalny, potrafi posługiwać się słowem pisanym w zmysłowy sposób: podsuwa czytelnikowi obrazy i dźwięki. Jest szczera i rozbrajająca.

Twój głos w mojej głowie to kolejna historia potwierdzająca mój pogląd, że „odnajdujemy samych siebie w innych ludzkich duszach”. Emma spotkała na swojej drodze wspaniałego człowieka, który przez jakiś czas pełnił rolę drogowskazu, doktora R. To w nim mogła się przejrzeć i zobaczyć ten kawałek siebie, który umie o siebie zawalczyć. Dzięki temu mogła stwierdzić, że nie wszystko stracone. Bo jest coś, co pomoże przez „to” przejść.